بـــــــر ســــــر كوى تو اى مى زده، ديوانه شدم عقل را رانـــــدم و وابستــــه ميخانه شدم
دور آن شمــــع دل افـــــــــــــروز چو پروانه شدم بـــــه هــواى شكن گيسوى تو شانه شدم
درد دل را بــــــه كـــــــــــه گويم كه دوايى بدهد
مــن كـــــــه درويشم، ميخانه بود منزل من دوستــــــــىّ رُخش آميختـــــــه انــــــدر گِل من
از همـــه مُلك جهان، ميكده شد حاصل من حــــــق ســــــــرافكنــــده شود در قِبَل باطل من
كــــاش ميخــانه به اين تشنه صفايى بدهد
مـــــــــژده اى ســـــــــاكن بتخانه كه پيروز تويى يـــــارِ آتشكــــــده مستِ جهـــــانسوز تويى
خـــــــــادم صـــــــــــومعه فتنــــــــه برافروز تويى واقفِ ســـــــرّ صنمخـــــــانه مـــــرموز تويى
شــــــــايد آن شــــــاه، نــــوايى به گدايى بدهد
ســـــر و سرّى است مرا با صنم باده فروش گفت و گويــــى است كه نايش برسد بر دل گوش
پيــــر صاحبدل ما گفت: "ازين رمز، خموش ! هـــــــر دو عالــــــم نكشد بــــــــار امانت بر دوش
دست تقــــــدير بـــــه ميخواره نوايى بدهد"
اى گـــل بـــــــــاغ وفـــــــــــــا، درد مرا درمان كن جـــــرعــــــــه اى ريز و مرا بنده نافرمان كن
راز ميخوارگــــــــىام از همــــــــــه كس پنهان كن گــــــوشه چشم به حال من بىسامان كن
باشد آن شــــــــاهد دلــــــــــــــدار سرايى بدهد
يــــــادگارى كه در آن منزل درويشان است درد عشــــــــــــــــّاق قلندر به همين درمان است
طـــــــاير قدس بر اين منزلِ دل، دربان است حضرت روحِ قُدُس منتظــــــر فــــــرمــــــــان است
تــــا كـــــه درويش خـــــرابات صلايى بدهد
پـــــــرده بــــــــــرداشت ز اســــرار ازل، پيـــر مغان بــــــاز شد در بـــــــرِ رندان، گره فاشِ نهان
راز هستــــــى بگشــــــود از كـــــــــــرم درويشان غــــــم فـــــــــــرو ريخت ز دامان بلند ايشان
دوست شــــــايد كـــــــــــه به دريوزه ردايى بدهد
ســــــاغر از دست من افتاد، دوايى برسان راه پيـــــدا نكنــــــم، راهنمــــــايى بــــــرســـــان
گــــــــر وفايـــــى نبود در تو، جفايى برسان از مــــــن غمــــــــزده بـــــر پير، ندايـــى برسان
كــــه به ايــن مى زده در ميكده جايى بدهد
نظرات شما عزیزان:
